Dancing in the Can Can Club

Even terug naar Dawson city. Het goudzoekers stadje waar in 1898 de bekende en beroemde ‘Klondike Goldrush’ plaats vond. Van klein dorpje veranderde het in een stad met alles er op en er aan. En zo ook een Can Can Club. De enige club in de hele USA waar zowel het restaurant, het gokpaleis en de cabaret voorstelling in één zaal plaats vond. In de huidige wetgeving is dit niet meer toegestaan maar vanuit cultureel historische achtergrond en waarschijnlijk vanwege  ‘making money issues’ is dit in Dawson city ook vandaag de dag nog steeds toegestaan.  Een publiekstrekker bij uitstek en ook wij als groepje toeristen waren van de partij. Entreegelden werden door reisorganisatie betaald en onze opdracht was tijdig aanwezig te zijn om redelijk vooraan in de zaal te kunnen zitten. Voor een goed zicht op de cabaret voorstelling uiteraard. 
De voorstelling bestaat elke avond uit 3 onderdelen ( 20.30 uur, 22.00 uur en 24.00 uur). Omdat wij de volgende dag weer vroeg op pad moesten spraken we af alleen de eerste 2 voorstellingen bij te wonen. Zo gezegd zo gedaan. 
Rond half 7 aangekomen bij de club stond er al een ‘line -rij’ van mensen die om 19.00 uur naar binnen wilden om een goed plekje te kunnen krijgen. Onze toergids had de kaarten geregeld en wij konden dan ook als één van de eersten naar binnen. Een tafeltje vooraan in de zaal werd geregeld en de drankjes en het eten werd besteld. De keus bestond uit pizzapunten en hamburgers. Echte Amerikaans gerechten dus. 
Mij werd een stoel redelijk vooraan in de zaal toebedeeld n achteraf bleek mij wel waarom. 

Rond 21 uur begon de cabaret voorstelling en de rode draad was een liefdesverhaal tussen een man en een vrouw in een bordeelachtige omgeving. Een goede zangeres en zanger en 4 prachtige Can Can meiden. Op enig moment verlieten de meiden het podium en of de duvel er mee speelde … één van de meiden legde haar rechterbeen over mijn linkerschouder en stroopte een soort van lingerieachtige band van haar been af. Deze band gaf zij al knipogend aan mij en ik moest de band om de schouder doen. Om een lang verhaal kort te maken … de mannen die een band hadden gekregen werden op enig moment het podium opgeleid door de dames die hen hadden uitgekozen en kregen de opdracht gezamenlijk enkele danspasjes op muziek te doen. Mij was inmiddels wel duidelijk waarom ik vooraan in de zaal was geposteerd. Vond ik dat vervelend ?
‘No way ‘ en het is wat het is met een big smile. 
Mijn dame heette Beatrice en voorzag me van een leuke jurk die ik met vele moeite over m’n reiskloffie aan wist te trekken. Al knipogende en verleidelijk kijkend probeerde ze me de pasjes aan te leren. Niet echt met veel succes en kreeg ook niet echt de indruk dat ik m’n roeping gemist had maar ik heb m’n best gedaan. Hilariteit alom en heerlijk gelachen. 

De band mocht ik houden en nadien werd mij aangeboden nog op de foto te mogen gezet met de cabaretgroep. 

Na het tweede onderdeel toch maar richting hotel gegaan en proberen te slapen.

Deze nacht om 02 uur gebons op de deur terwijl ik net in een behoorlijk diepe slaap aan het wegdromen was. En … nee niet Beatrice ( Can Can) maar de reisleider Adam stond op de deur te bonzen. Het duurde eventjes maar toen werd me duidelijk dat Adam me wekte omdat het Noorderlicht zich eventjes liet zien. Snel uit bed en in m’n pyjama de straat op om nog net een kleine sliert van dit prachtige natuurfenomeen mee te mogen maken. Ook weer geweldig en het ‘ can can ‘ soms niet op met mooie ervaringen voor het leven hier in het noorden van de wereld  

Na de voorstelling van moeder natuur het bed weer opgezocht en in m’n dromen de mooiste Can Can danspasjes gemaakt samen met Beatrice en de anderen met een ovationeel applaus als beloning. Ik weet dat dromen bedrog zijn maar soms is het fijn om ze te hebben. En je weet wat ze zeggen ‘Never stop dreaming.’ 

Foto’s en video’s zijn van zeer magere kwaliteit maar geeft een beeld en indruk van  het theater spektakel waar ik heel even deelgenoot van was.