Zomaar een ‘Caminodag’

Zo zat ik na een pittige wandeling in m’n eentje op het terras bij een hostel met een leeg bord na het eten van een Pegrimsmenu a €11,- en een vol glas bier.

Eten was oké en dat is wel eens anders geweest de afgelopen weken. Ik was die ochtend vroeg vertrokken en was dus vroeg bij het hostel zodat ik de eerste keuze had in het kiezen van een bed. Dat kan nog wel eens een voordeel zijn maar in deze slaapruimte met 8 (stapel)bedden maakte het achteraf gezien niets uit. Het was een oude niet heel erg welriekende stal waar bedden in gezet waren die ergens vanuit een sloperij van stapelbedden waren gehaald. Maar goed, ik had een bed en zou het ook vannacht wel weer overleven. ‘ It is part of the Camino’ hoorde ik de ‘die- hearts ‘ al weer zeggen. Zal wel dacht ik maar ik nam me voor de gezelligheid van met 16 mensen (m/v) in een stal liggen te stinken en te slapen zoveel mogelijk te voorkomen door te proberen andere slaapruimtes te reserveren. En dan heb ik het nog niet eens over het geronk en gesnurk van m’n mede feestvierders en al helemaal niet over de ochtend als je in de rij moet staan om even dat te doen wat ik iedere ochtend pleeg te doen. En wat blijkt … er zijn er meer die dat het liefst in de ochtend doen. Maar goed ‘ It’s part of …’. Overigens goed om te zeggen dat er ook uitstekende alberques zijn die het allemaal ( op het gesnurk na) goed voor elkaar hebben. En gezellig kan het ook zijn omdat er regelmatig muziekanten/ pelgrims  zijn die de sfeer opluisteren met top2000 meezingers. En je moet het eigenlijk wel meegemaakt hebben. 

Ik kan melden dat het reserveren me al redelijk goed af gaat zo onderhand. Lukt niet altijd maar elke nacht samen pret hebben weet ik al redelijk vaak te voorkomen. Komt bij dat ik onder pret in soortgelijke omstandigheden wel iets anders kan bedenken. 
Maar dat terzijde, we zijn hier tenslotte om het hele eind van bijna 800 km naar Santiago de Compostella te lopen.
Inmiddels kom ik ruim over deze afstand heen omdat ik ook altijd nog even aan ‘stadje verkennen ‘ doe zoals de kenners wel weten. En of je bij deze afstanden nu op een dag 5 kilometer meer of minder loopt maakt dan ook niet meer uit. Al denken m’n knieën, voeten en benen er inmiddels wel anders over. Ik had voor het nuttigen van de maaltijd en het heerlijk helder koel glas bier een duik in het bij dit hostel behorende zwembadje genomen. Hier had ik echter direct na het eerste watercontact al weer spijt van. Een rode kop van het wandelen (zo’n 28 graden in de zon) en vermoeidheid zijn niet altijd de juiste ingrediënten voor een heerlijke ontspannen en koele duik. Het water was akelig koud, vies en ik zag nadat ik in het bad ging staan spinnen op de bodem zitten. Ik wist niet dat spinnen konden zwemmen maar heb me er verder niet verdiept en ben er als de weerga weer uit heklommen. Zelfs het trapje ontbrak. Vervolgens maar gaan douchen en aan de maaltijd en een servezza. 
Op een gegeven moment kwam Steven, een vriendelijke duitse jongeman van rond de 30 jaar bij me aan tafel zitten. Ik had hem onderweg al een paar keer eerder ontmoet en het was een boom van een kerel van zo’n 150 kilo die graag een biertje 🍺 lustte en daarbij stevig rookte. Elke keer als ik hem onderweg tegenkwam bij een ‘rustpunt’ dan dronk hij een halve liter bier en rookte hij enkele sigaretten.

Daarnaast was het ook een liefhebber van lekker eten 🥘. Daar zat ik dan met m’n koffie en glaasje jus d’orange tijdens de rustpauzes onderweg. 
Onthutst en verbaasd keek ik hem dan aan en vroeg of het wel goed met hem ging. ‘Kein probleem’ zei hij dan lachend ‘Ich bin das gewohn ‘.  
En het moet gezegd, ik zag hem ook elke keer weer vrolijk en fit ogend de dagbestemming bereiken. En dan natuurlijk na het afleggen van de rugzak 🎒 een halve liter bier en enkele sigaretten.
We spraken onder anderen over onze ervaringen over de Camino en andere wandeltochten. Zo verhaalde ik vol trots over een deel van de West Highland Way die ik samen met mijn zoon enige jaren terug had gelopen. Hij overtroefde mij met het verhaal dat hij de langste trail ter wereld had gelopen In de USA 🇺🇸 , de zogenaamde Pacific Crest Trail (PCT) van bijna 4300 km. Tjaa … en dan vind ik de Camino naar Santiago de Compostella van een kleine 800 km al een hele afstand. Maar goed er is altijd een baas boven baas en dus zelfs in lange afstand trails. Steven was een meer dan aardige jonge gast, die aan de ene kant prestaties van formaat neerzette en die aan de andere kant z’n lijf ongelofelijk aan het tarten was. Nu had hij daar ogenschijnlijk nog geen last van en deed hij alsof hij het allemaal wel prima vond maar ik kan mij voorstellen dat er een dag komt dat zijn zware lijf van rond de 150 kilo op de rem gaat staan bij deze levensstijl. En als ik hem niet een aantal keren had zien lopen met z’n rugzak zou ik het verhaal van de PCT niet hebben geloofd maar nu had ik daar eigenlijk geen enkele reden toe. Hij liep als een kievit en oogde ondanks z’n gewicht meer dan fit en sterk. 
Hoe dan … en waarom… speelde uiteraard door m’n hoofd maar een antwoord heb ik niet gekregen. Daar waren de ontmoetingen met Steven te gering en te kort voor.  
Ik heb hem nadien ook niet meer gezien maar Santiago de Compostella zie ik hem wel halen. Steven en z’n gewoontes staan in schril contrast met de vele andere Camino lopers die hun lijf en geest als hun tempel zien waar je goed voor dient te zorgen. Vooral gezond eten en niet teveel. Daarnaast bezoeken veel pelgrims regelmatig een kathedraal of kerkje die overal langs de Camino te vinden zijn voor een kort of soms iets langer bezinningsmomentje. 

En misschien zal ook Steven vroeg of laat beseffen dat het ook anders zou kunnen. En natuurlijk is het aan een ieder om daar zelf de keuzes in te maken en dat maakt het lopen van de Camino ook elke dag weer zo mooi en bijzonder. Iedereen loopt hier met zijn of haar eigen gedachten gedurende de reis zoals we dat allemaal doen in het ‘lopen’ van onze eigen camino van alle dag.  

Buen Camino.