Karbonkel

Een onooglijk en lelijke man vol met puisten en een bochel… ik dacht gelijk aan Quasimodo die leefde in de Notre Dame van Parijs maar nee … het was een Nederlandse engerd die je als klein meisje en jongetje het ‘Letteren’ moest leren.

(Karbonkel. Nederlandse letterkundige). 

Op de peuter- of basisschool verscheen hij ten tonele en dmv het stelen van letters was destijds kennelijk de gedachte dat een kind er door zou leren te lezen en te schrijven. Misschien was het zo maar wat ook zo was is dat kinderen de verschijning zo eng vonden dat ze er nachtmerries van kregen. En dus werd het concept enigszins aangepast … ik had nog nooit van mr Karbonkel gehoord maar de beide Nederlandse zussen waar ik vandaag mee optrok wel. En waarom nu dit verteld …

Een foto die ik op een donkere en regenachtige dag had genomen van een mede pelgrim in een kanariegele poncho die deze oude beelden opriep bij beide meiden. Het grote verschil met de ‘echte Karbonkel ‘ is dat deze pelgrim meer dan aardig was. Blijkt maar weer eens dat niet alles is wat het lijkt.  
Overigens had deze Pellegrino wel de nodige balen van dit regenachtige deel van de tocht. En ja, dat hadden wij allemaal die dag totdat de regen stopte en de zon zich beetje bij beetje liet zien. En zo is het bij ons Pelgrims regelmatig. Niet alles is leuk tijdens het lopen van de Camino. Blaren, pijnlijke benen, blessures, slecht (K) weer zoals wind en regen etc. De vraag van wat doe ik hier tijdens de regen wordt gelukkig voor veel van ons weer opgehelderd door het antwoord van de zon wat dan weer de 😊 oplevert. 

Of Karbonkel uiteindelijk in herinnering de glimlach bij veel kinderen terug zal brengen weet ik niet naar in ieder geval wel bij deze beide Hollandse zussen. Hollandse meiden uit hetzelfde nest maar totaal verschillend. En als het al de melkboer is geweest ( wat 1 van beide opperde…met een glimlach) dan was het wel dezelfde. Daar waar de een alles deed wat onze lieve heer verboden had was de ander bedachtzaam, rustig en bescheiden. De een had getraind en veel gewandeld in aanloop van de Camino en de ander had zich er zonder voorbereiding ingestort. Heel verschillend maar toch ook heel hecht, zorgzaam en lief voor elkaar. En inmiddels beide een baan in beleid en werkzaam voor de overheid. Beide geboren in Groningen en naar Utrecht verhuisd en ik juist andersom, geboren in Utrecht en naar Groningen. Utrecht waar ik veel mee heb omdat de vriend van m’n jongste dochter voetbalt bij de plaatselijke (jong FC). En die me doet denken aan de voetballer Jan Wouters die met zijn fantastische pass Marco van Basten een legendarische goal deed maken in een wedstrijd van Oranje tegen Duitsland tijdens een groot internationaal toernooi. Ook spraken we over de reizen die de  meiden voor hun stages hadden gemaakt naar o.a. Australië en over een reis met hun vader naar Nepal na het afronden van hun studie. Prachtige reisverhalen over een land dat ook nog op m’n bucketlist staat. Never stop dreaming kreeg ik op een prachtig bord geschreven en hangt nu aan m’n tiny house /chalet. En zo is het. 
Gezamenlijk veel afgekletst deze dag onderweg naar Burgos waar we samen afsloten met een heerlijke soort van rijst met groenten ( geen idee 🤷‍♀️ wat het werkelijk was), salade en pizza. Omdat dit restaurant maar 1 oven had waren de rijst 🍚  en de salade 🥗 al aan het verteren en kwam de pizza een uurtje later. Overigens smaakte de Pizza prima maar of dat nu aan de kwaliteit van de Pizza lag of aan de ‘ hunkering ‘ naar voedsel weet ik niet meer en was ook niet meer belangrijk. Gelukkig had de barman niets begrepen van de ‘drankbestelling ‘.  Waarschijnlijk had hij in z’n jonge jaren geen Karbonkel lessen gehad maar of dat bij hem veel had opgeleverd is maar de vraag omdat hij bij alle knikte en si ( ja) zei. De teveel geleverde Sangria kwam dus dit uurtje meer dan goed van pas. En om in de sfeer van de educatie van kinderen te blijven …wat hebben we nu geleerd meneer Cactus… ?  Altijd goed kijken hoeveel ovens ze in een klein restaurantje hebben.  
Met een box 🤛 en ‘ we treffen elkaar vast nog wel een keer de komende weken’ namen we afscheid. Zij liepen de volgende ochtend weer verder en ik nam m’n eerste rustdag. En vanuit m’n kamer recht tegenover de Katedraal Sante Maria deed  ik uiteindelijk meer dan tevreden het licht uit. Buenas noches.