Française

Afgelopen week heb ik een deel van de dag in de regen opgelopen met Maria, een Française van 28 jaar. 
 

Zij viel mij en de andere ‘pellegrinos’ al in de eerste week van deze Camino op en dat was niet zo vreemd. 
Behalve dat ze altijd goedlachs was trok vooral haar schoeisel de meeste aandacht. Zij liep namelijk een aantal van de eerste dagen met sokken in veel te grote sandalen. Haar voeten 🦶zaten vol  ‘blisters ‘ ( blaren) en zij liep met haar maatje 37 in oude sandalen maat 41. En dus geen wonder dat zo moeizaam en waggelend liep.
Al vanaf de eerste dag van de Camino ontstonden er op haar beide voeten vele grote en pijnlijke blaren waardoor zij niet in staat was in haar eigen wandelschoenen 🥾 te lopen. Veel te pijnlijk en ik kon de schoenen niet aan mijn voeten verdragen en lopen was in de schoenen echt onmogelijk zo vertelde ze met haar stralende franse glimlach. En als een ‘wonder ‘ zo stonden er op enig moment een paar oude versleten en deels kapotte sandalen op het pad van haar Camino. Door iemand anders afgedankt en door haar met liefde opgepakt. Veel pelgrims zeggen dan : ‘the Camino provides’. Het zal denk ik dan … er zijn toch ook veel ‘uitvallers’… maar oké.  
Met een beetje touw en tape werden de sandalen 🩴  gebruiksklaar gemaakt en vervolgde zij op die manier haar Camino. Met veel pleisters en op deze sandalen heeft zij zo’n 4 dagen rondgelopen. Langzaam en niet veel kilometers makend en met veel pijn en waggelend als een gans ( haar eigen woorden). 

Ongelofelijk wat deze jongedame heeft laten zien aan wilskracht en doorzettingsvermogen. Diep respect ✊ voor deze karaktervolle doorzetster. En als je dat ziet en meemaakt vallen al je eigen pijntjes in het niet. 
Terwijl ik zo die dag met haar opliep kwam het gesprek op vele diverse onderwerpen. Overigens had ze nu haar eigen wandelschoenen aan en kon ze er zonder te vergaan van de pijn in lopen.
Zo vertelde ze mij terwijl we een bezoek brachten aan een van de vele kleine kerkjes op de route van de Camino dat ze zich als middelste van vijf kinderen afgezet had van het conservatieve ‘geloof’ van haar familie.

Zij was opgegroeid in een familie die voor een groot deel werkzaam was of was geweest binnen de Franse defensie. Opgegroeid in een sterk zwart -  wit en niet genuanceerd regime. Ruimte voor eigen creatief ( geloofs)  denken en beleven was geen plaats. De mannen, (grootvader en vader) maakten de dienst uit en bepaalden wat goed voor je was en daar diende je maar naar te schikken. Uiteindelijk heeft ze hier afstand van genomen en is ze haar eigen pad gaan bewandelen. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan maar het is haar uiteindelijk wel gelukt. Ze was dan ook opgetogen en voelde zich bevrijd en blij dat ze nu haar eigen keuzes maakte. Zo ook de keuze om de Camino te lopen. Ook hierin heeft ze laten zien wat ze waard is en dat ze een sterke eigen wil en overtuiging heeft. 
Nog steeds heeft ze deels een moeizame relatie met haar ouders maar tijdens deze Camino heeft ze ook iets wonderlijks en moois ervaren. Haar opa, een oud leger generaal ( nu rond de 80 jaar) heeft haar een appje gestuurd dat hij trots was op z’n kleindochter en dat hij heel veel waardering voor haar had dat ze nu de Camino ging lopen. En dat terwijl hij altijd de strenge scepter zwaaide over de familie. Voor haar bijna ongelofelijk maar wel waar. Langzaam bespeurt ze dat door haar stappen een lichte kentering aan het ontstaan is binnen de familie. Het appje van haar grootvader was voor haar een geschenk uit de hemel en ze was er zichtbaar opgetogen over.
Haar Camino is er een om te ontdekken wat ze wil in haar verdere leven. O.a. door anderen te ontmoeten, gesprekken te hebben maar ook het tegenkomen en ontmoeten van zichzelf. 
Indrukwekkend en mooi om te zien en te ervaren dat jonge mensen hun eigen pad kiezen ook al is het pad soms moeilijk, pijnlijk en zwaar. Letterlijk en figuurlijk. Zij is er het levend en sprekend voorbeeld van. Samen concludeerden we dan ook dat het belangrijk is respect te hebben voor elkaar en anders denkenden. Of je nu wel of niet gelooft in een schepper of God. De essentie is dat je de ander zou moeten behandelen zoals jezelf behandeld wilt worden… ‘ leven en laten leven’ en een zo goed mogelijk mens proberen te zijn  

Het gesprek en de wandeling eindigden met een glimlach door het volgende wat ze zei. Terwijl ze in het begin zo druk was met de blaren op haar voeten bood een jonge vriendelijke duitser haar zijn hulp aan met de woorden: I am Cristian… waarop zij antwoordde… I am not 😁😀.
Uiteindelijk begreep Christian haar grap en heeft hij Maria goed kunnen helpen. 
Na ons afscheid pakte Maria een rustdag.  We zeiden elkaar gedag met een 🤛 en natuurlijk een ‘Buen Camino’. 
Die van haar was moeizaam begonnen maar de gans had plaats gemaakt voor een  hinde 🦌  

Al met al meer dan een kadootje deze wandeling met de Française.